Το απόγευμα της Κυριακής 14 Απριλίου, ακόμη και οι δρόμοι ήταν άδειοι στον Αλμυρό Βόλου, λόγω των έντονων καιρικών φαινομένων και των συνεχόμενων βροχοπτώσεωνπου έπλητταν την περιοχή.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και στην συγκέντρωση με «άρωμα εκλογών» του πολιτικού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας και γνωστού Βολιώτη γιατρού Κωνσταντίνου Μαραβέγια, όπου η προσέλευση του κόσμου στην αίθουσα «Αλατοστράτα» που έγινε η ομιλία του ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Πολύ πριν τις 19:30 το απόγευμα της Κυριακής, που ήταν η επίσημη ώρα έναρξης της πολιτικής συζήτησης «Ποια πολιτική θέλουμε, Ποιους πολιτικούς θέλουμε», η αίθουσα είχε γεμίσει ασφυκτικά και χρειάστηκε μια αναδιάταξη του χώρου και πολλές έξτρα καρέκλες, προκειμένου να καθίσουν οι παρευρισκόμενοι.
Είναι η δεύτερη φορά το τελευταίο τρίμηνο, που ο Κωνσταντίνος Μαραβέγιας πραγματοποίησε συγκέντρωση και προκάλεσε το αδιαχώρητο όπως και στην πρώτη και αυτό αποδεικνύεται πως δεν είναι τυχαίο.
Σκοπός της ομιλίας του ήταν να καταστήσει γνωστή την πολιτική του προσωπικότητα και να αποκτήσει ο κόσμος πλήρη εικόνα των προθέσεων και των ιδεών του. Αυτός ο στόχος όπως φάνηκε από τις αντιδράσεις του κοινού, επετεύχθη στο 100% αφού χωρίς ίχνος φλυαρίας και με απλό καθημερινό λόγο ανθρώπου που αγωνιά για το μέλλον της πατρίδας του και όχι τη γνωστή και απρόσωπη γλώσσα των πολιτικών, κατάφερε να διεισδύσει στους παρευρισκόμενους και να ταυτιστεί μαζί τους.
“Ήρθε η ώρα οι πολιτικοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να εμπνεύσουν, να ενώσουν, να δώσουν το παράδειγμα και ας γίνουν αντιδημοφιλείς… να γίνουν ιδανικοί πολίτες…” Τόνισε ο Κωνσταντίνος Μαραβέγιας και συνέχισε… “επέλεξα να μη σας πω τι δεν είμαι, αλλά τι είμαι…Γύρισα και δούλεψα στον τόπο μου, ενώ είχα και άλλες επιλογές. Δεν με ενδιαφέρει να κτίσω οπωσδήποτε πολιτική καριέρα. Καριέρα έχω. Είμαι νέος και επιθυμώ να συνεχίσω στην επιστήμη μου, αλλά και στην πολιτική… Εξάλλου ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της γενιάς μου είναι να βελτιώσει την εκπαίδευση, την Υγεία, τη δημόσια διοίκηση… Η ζωή κατά τα χρόνια της κρίσης, με άφησε αλώβητο, ενώ άλλοι συμπολίτες μου έπεσαν στον γκρεμό της κρίσης… Δεν θα μπορούσα να μείνω απαθής… αλώβητος, χωρίς να γραντζουνιστώ… απλώνω λοιπόν τα χέρια να ανέβουν, να ξεπεράσουμε την κρίση…” .
